Onderstaande tekst heb ik geschreven nadat ik een paar jaar geleden mijn oma heb helpen verhuizen naar een andere kamer binnen hetzelfde verzorgingstehuis.
Ik ga naar binnen, de lange, saaie, grijze gang loop ik door.
Aan het einde woont mijn oma.
Deze gang vertoont, afgezien van de grijze muren en het lelijke, grijze zeil op de grond, alleen nog maar naambordjes en hier en daar een po of karretje voor de verzorging.
Geen gezelligheid, huiselijk idee, niks.
Als ik persoonlijk aan het einde van deze gang zou wonen, zou ik al depressief zijn voor ik bij mijn deur ben.
De kamer van mijn oma wordt regelmatig schoongemaakt hoorde ik.
Maar de viezige, vettige kastjes, stofwolken onder het bed en de deken die de stereo inmiddels had gekregen wijzen daar niet op.
Is dit nu echt wat je ouderen wilt geven?
Mensen die in hun laatste levensperiode zitten, verdienen die nu echt daadwerkelijk dat saaie, smerige, onpersoonlijke kamertje aan het eind van die gang die net zo goed het einde van de spreekwoordelijke "tunnel" zou kunnen zijn?
Comments