Hier is weer een (stukje van een) verhaal, opnieuw geschreven voor een huiswerkopdracht van een schrijfcursus. Een personage-handeling dit keer.
Langzaam kwam Karel Ernst de trap van het appartementencomplex aflopen. Terwijl hij nogmaals checkt of de rits van zijn bomberjack goed dicht zit, blijft hij in z'n gedachten ronddwalen of z'n vriendin niks gemerkt had tijdens de afscheidsknuffel. "Ze heeft toch moeten voelen dat ik steviger aanvoelde dan alleen m'n tengere lichaam in een bomberjack?" was wat Karel op dat moment het meest bezig bleef houden, tot het moment dat hij de eerste stap naar buiten zet.
"Heeft u misschien een kleinigheidje?" vraagt de zwerver naast de deur. Even schrikt Karel, bang dat de zwerver zou weten wat hij onder z'n jack verborg. "Meneer?" klinkt het nogmaals vanuit de zwerver. Karel pakt zijn portemonnee en geeft een paar muntjes aan de zwerver: "Doe er iets nuttigs mee." Verrast kijkt de zwerver Karel aan en vraagt: "Wat bedoelt u met nuttig, meneer?" Snel loopt Karel door, had hij teveel gezegd, vermoedde de zwerver iets?
Wanneer Karel het dorpsplein oversteekt ziet hij op de kerkklok dat het al kwart over 11 is. "Shit, opschieten," zegt Karel in gedachten tegen zichzelf, "ik wordt verwacht om half 12 precies en dit mag ik niet verpesten." Ietwat gehaast voert Karel zijn tempo op, uiteraard oplettend dat alles onder zijn jack blijft zitten. Wanneer hij vanaf een afstandje een politieauto aan ziet komen, vertraagt Karel toch maar een beetje. Zou de zwerver hem verlinkt hebben? "Ik kan dit niet verpesten," bleef het door Karel's hoofd spoken, "na deze job kan ik kappen." Opeens klinkt het van vlak achter Karel, het is één van de politie-agenten: "Meneer, gaat alles goed?" Toen Karel vroeg wat er aan de hand zou zijn, bleek dat de politie-agenten bezorgd waren over zijn lichaamstemperatuur. Door de dikke laag in plastic verpakte coke, zijn bomberjack en het inmiddels toch redelijk doorgekomen zonnetje was zijn gezicht kennelijk nogal roodgloeiend van warmte geworden. "Het gaat goed hoor." antwoordde Karel, langzaam doorlopende en hopende dat de agenten hem geloofden. Zou hij half 12 nog redden?